Archiwum zamówień publicznych

MP: Jest Pani psychologiem, doktorem nauk medycznych, certyfikowanym psychoterapeutą ale też certyfikowanym specjalistą Terapii Środowiskowej PTP i pracuje Pani w Zespole Leczenia Domowego Kliniki Psychiatrii Dorosłych, Dzieci i Młodzieży Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Z jakiego powodu są do Pani najczęściej kierowane dzieci?

Warunkiem konsultacji i terapii w tym miejscu jest uzyskane wcześniej skierowanie od psychiatry, do którego osoby trafiają m. in. z zalecenia psychologa szkolnego, kuratora, bądź w związku z decyzją samych rodziców Oznacza to, że spotykamy się z dziećmi i młodzieżą, które wcześniej miały już wizytę u lekarza tej specjalności.

Można powiedzieć, że dzieci i młodzież, które zgłaszają się do nas mają już rozpoznane zaburzenie lub skierowane są w związku z przechodzeniem w sposób nasilony kryzysu dojrzewania czy pojawienia się różnego rodzaju trudności. Czasami mają dłuższą historię poszukiwania pomocy lub leczenia, na przykład na oddziale młodzieżowym w naszym szpitalu. Trafiają do nas również dzieci i młodzież, które, co się okazuje w procesie diagnozy i terapii, doświadczały przemocy, a w tym przemocy w rodzinie, przemocy rówieśniczej lub seksualnej.

W ramach zespołu prowadzona jest zarówno terapia indywidualna, jak i rodzinna, gdzie spotkania rodzinne odbywają się z udziałem dwóch psychoterapeutów w ambulatorium lub w miejscu zamieszkania rodziny.

MP: U osób dorosłych często diagnozowane są zaburzenia lękowe, czy zaburzenia nastroju. Czy wśród dzieci występują takie same zaburzenia co u osób dorosłych? Czy wyglądają one podobnie czy też mają inną postać? Czy w okresie dziecięcym występują jakieś specyficzne zaburzenia, których nie zdiagnozujemy w dorosłości?

U dzieci i młodzieży mogą występować te same zaburzenia, jakie diagnozuje się u osób dorosłych. Jednocześnie należy brać pod uwagę odmienność ich obrazu klinicznego i przebiegu, które są zależne od etapu rozwoju dziecka. Na przykład depresja u nastolatka może mieć postać pełnego epizodu depresyjnego, tak jak ma to miejsce u osoby dorosłej. Z tym, że depresją możemy nazwać także reakcje nastolatka na wyzwania rozwojowe związane z dojrzewaniem. Poza tym w wieku rozwojowym może zdarzyć się, że depresja przybierze postać maski na przykład w postaci dolegliwości somatycznych. Nastolatek z depresją może być osobą, u której na plan pierwszy wysuwają się dolegliwości fizyczne, takie jak ból głowy lub brzucha, a nie przygnębienie i apatia.

Cały artykuł można przeczytać tutaj:
https://mojapsychologia.pl/artykuly/4,dzieci_wychowanie/445,cienie_i_blaski_pracy_terapeutycznej_z_dziecmi_rozmowa_z_p_dorota_solecka_.html